هشتیمن روز می گذشت
و او دلتنگ مسافرش بود
سلامی به آقا داد و از خانه رفت
انگار آقا او را هم شفاعت کرده..

--

و او می دانست
که عاشقش بودم

باران را دوست می داشت
آن سان که دستم را
رها می کرد

و می دوید تا باران
و مرا به میهمانی بازوانش
دعوت می کرد

تا ندانم آنچه می نوشد
قطره های باران ست
یا دانه های اشک

و من، بی آنکه او بداند
از طعم گونه هایش
عشق می چیدم !

-- 

--

چشم چشم دو ابرو
 نگاه من به هر سو،
 پس چرا نیستی پیشم؟
نگاه خیس تو کو؟
گوش گوش دوتا گوش،
 یه دست باز یه آغوش،
 بیا بگیر قلبم،
یادم تو را فراموش،
چوب چوب یه گردن،
 جایی نری تو بی من!
دق میکنم میمیرم،
اگه دور بشی از من،
دست دست دوتا پا،
یاد تو مونده اینجا،
یادت میاد که گفتی،
بی تو نمیرم هیچ جا ـ
من؟ من؟ یه عاشق،
همون مجنون سابق

--

--

چرا نمی شناسی ام ؟!
چرا نمی شناسمت ؟
میدانم مرا نمی شنوی و این را از سیبی که از دستت افتاد فهمیدم،
دیگر به غربت چشم هایت خو کرده ام و به درد باد کرده ی روحم که از قاب تنم بیرون زده
با توام بی حظور تو
بی منی با حضور من
می بینی تا کجا به انتحار وفادار ماندم تا دل نازک پروانه نشکند .
همه سهم من از خود دلی بود که به تو داده ام و هر شب بغض گلویت را در تابوت
سیاهی که برایم ساخته بودی گریستم و تو هرگز ندانستی که زخم هایت زخم های مکررم بودند
نخ های آبی ام تمام شده اند و گل های بقچه ی چهل تیکه دلم ناتمام مانده اند
باید بیش از بند آمدن باران بمیرم...

-- 

--

حضرت باران !
نسیم سحر، عاشقمان کرده است به بوی تو؛
کِی خواهی بارید؟
کِی قطره قطره، تن دیوارها را خواهی شست؟
کِی خواهی آمد تا جشن باران بگیریم؟
وقتی تو نیستی باران تمام اشکهای دلتنگ را همنوا با خویش جاری میکند و بغضها را میشکند.
وقتی تو نیستی باران را نمیخواهم حتی اگر زیباترین و زلالترین باشد، تو باید بیایی تا باران به اصالت خویش بازگردد.
تو باید باشی تا باران به مژ‍ده آسمانی بدل شود و امید را زمزمه کند.
تو باید باشی که در میان باران،‌ چشمان مهربانت را به هر سو بدوزی و رنگین کمان شادی را در میان باران رحمت پروردگارت پدیدار سازی.
تو باید باشی تا باران تمام وسعت خاک را سیراب کند و گرنه دور از تو هیچ سیلابی تشنگی های زمین را اقامه نخواهد کرد.
... بیا و با خودت باران بیاور

--